نگاهی گذرا به شركت های پیمانكاری و شرایط كار در آن
دست نوشته های كارگران
شركت كره ای دیلیم – پتروشیمی امیركبیر ماهشهر
تقی سلحشور، داربست بند، در زمان انجام كار مهره های كمرش دچار آسیب دیدگی شد. به اداره ی كار مراجعه نمود. او را به كمیسیون پزشكی اهواز فرستادند. در آن جا 5 درصد دیه برای او تعیین كردند. در اداره كار ماهشهر به او اعلام نمودند باید رضایت بدهد . آن چند روز هم كه به كمسیون پزشكی رفته بود برایش غیبت محسوب شد و آن چه به عنوان غرامت باید دریافت می كرد، با توجه به هزینه های معالجه، فقط 200 هزار تومان شده است.
پالایشگاه شازند اراك – سال 87-88
رمضان سلحشور، فیتر به دلیل سرعت كاركه تحت عنوان پروژه ملی تولید بنزین و... از طرف كارفرما به كارگاه تحمیل شده بود، دو انگشتش زیر لوله های سنگین له شد ، به گونه ای كه اینك پس از دو سال آن دو انگشت بدون حركت و جمع شده هستند و از این رو از آن دست نمی تواند برای كار استفاده كند. پس از ماه ها شكایت و سردرگمی او را مقصر جلوه دادند و قانون حقی برایش قایل نشد و پیمانكار برای دریافت رضایت كارگر 700 هزار تومان غرامت به ایشان پرداخت كرد، ولی حالا كار را باید در رویاهایش جست و جو كند.
خوابگاه در عسلویه كنگان- سال 90
خوابگاه كارمندان شامل اتاق های 3 نفری در یك سوله ی 50 نفری است. اتاق ها 2×3 با سه تخت و یك تشك با قطر ده سانتی متر بدون ملافه و بدون بالش و تنها یك پتو از ارزان ترین و نامرغوب ترین پتوهای موجود در بازار كه به قدری كوچك است كه كارگر با 180 سانت قد را نیز پوشش نمی دهد. برای این تعداد تنها 3 دستشویی وجود دارد و سه حمام كه یكی از آنها غیر قابل استفاده است و آن دو تا هم بعد از استحمام 4 نفر سرد می شود. وضعیت خوابگاه كارگران از این هم اسفناك تر است. حقوق هم نسبت به مناطقی مانند اراك و كرمانشاه فقط ده درصد بیشتر است.
پیمانكاری داوودی با 400 كارگر در سال 88-89 در تسویه حساب ،سنوات، عیدی و پاداش كارگران را پرداخت نكرد و بیمه ی همه را از تكنسین های جوشكاری تا لوله كشی صنعتی و یك كارگر ساده را درحد حداقل حقوق پرداخت كرد. 50 نفر ازكارگران به اداره ی كار شكایت كردند.اداره ی كار به جای حل مساله از آنها خواست وكیل بگیرند. نفری 50 هزار تومان به وكیل دادند. پس از مدت ها سرگردانی قرار شد یك بازرس به محل كار اعزام شود. از اداره ی كار به پیمانكاری داوودی زنگ زدند كه فردا بازرس به محل كارتان می آید. صبح اول وقت پژو پیمانكار جلوی اداره ی كار منتظر بازرس بود. او را مستقما به اتاق رییس بردند بدون حضور كارگران پس از صرف قهوه وشیر، ایشان قصد بازگشت داشت . كارگران جلوی او را گرفتند كه چه شد؟ و ایشان گفت : كارتان درست شد. ولی پس از سه ماه مراجعه به اداره ی كار شازند ، رییس اداره تهدید كرد اگر باز این جا بیایید شما را تحویل نیروی انتظامی می دهیم . اكثر كارگران وحشت زده آن جا را ترك كردند بقیه هم كه در اقلیت قرار گرفته بودند،, درهم ریخته باز گشتند. هرگز حقوق آنان كامل پرداخت نشد. این شركت اینك در عسلویه برای شركت مپنا كار می كند. وقتی یكی دو تا از كارگران برای كار به آن جا مراجعه كردند مدیر این شركت اعلام كرد شما شكایت كرده اید و در لیست سیاه ما هستید . هرگز برای كار به این جا مراجعه نكنید.
شركت صنایع نفت كه دولتی است و به O1 معروف است
سه سال پیش پیمانكاری به نام رامشیر 7 ماه حقوق كارگران را پرداخت نكرد. كارگران برای دریافت حقوقشان اعتصاب كردند. امسال (1390)در عسلویه وقتی كارگران برای كار به O1 مراجعه كردند اسامی آن ها را نشان دادند و گفتند شما به دلیل اعتصاب برای حقوق تان در لیست سیاه ما هستنید و دیگر برای كار مراجعه نكنید.
شركت طرح و بازرسی
این شركت در سال 89- 90 هنگامی كه كارگران را تسویه حساب كرد، به بعضی از كارگران رضایت كار نمی داد، چون برای دریافت 6 الی 7 ماه حقوق معوقه شان اعتصاب كرده بودند. وقتی كارگران به اداره ی كار شازند شكایت كردند رییس اداره اعلام نمود حق با شركت پیمانكاری است و آنان را از اداره اخراج كرد.
عسلویه پتروشیمی آریا ساسول ( شركت افریقایی)
پیمانكاری صیادی حقوق سه ماه ی 80 كارگر را در سال های 85 و 86 پرداخت نكرد، ولی اداره ی كار با وجود این شكایت هیچ اقدامی برای كارگران انجام نداد. این شركت هم اینك در عسلویه مشغول به كار است و كارگران محروم از حقوق چند ماهه خود هستند.
شركت POF
این شركت در بهمن 90 سی نفر از كارگران خود را اخراج كرد. درحالی كه این كارگران هر كدام 4 ماه حقوق طلب دارند. به آن ها اطلاع داده شد كه پول نداریم . بروید هر وقت پول داشتیم می دهیم. و كارفرما كه وحشیانه و پرشتاب از كارگران كار كشیده بود سكوت می كند. این شركت بعضی از كاركران را پس از 4 ماه اخراج كرده بدون این كه آن ها را بیمه كند. این شركت نیز مانند همه ی پیمانكاران حق بیمه حداقل حقوق را برای كارگران پرداخت می كند. در نتیجه چنانچه برای كارگر حادثه ای رخ دهد مبلغی معادل حتا یك چهارم حقوق برای خانواده اش تامین نمی شود.
ذوب آهن اصفهان - شركت مهندسی آگاهان كار
در مرداد سال 90 دست یكی از كارگران این شركت زیر تسمه نقاله قطع می شود. بیمه حاضر به پرداخت خسارت نمی شود چون شركت حق بیمه را پرداخت نكرده است. از كارفرما كه ذوب آهن اصفهان است شكایت می شود. معلوم می شود ذوب آهن مدت دو سال است حق بیمه كارگران خود را پرداخت نكرده است. مساله ا صلی این است كه این خسارت را چه كسی باید پرداخت كند؟
پتروشیمی شهید رسولی منطقه ویژه ماهشهر
در تابستان 86 جوشكاری به نام عباسی كه برای شركت نسیم شمال كار می كرد، هنگام شب كاری در شرایطی بدون نور كافی بدون جرثقیل دست خود را در حادثه ای از دست داد. هنگامی كه كارگران یك استراكچر سنگین را با نیروی دست جا به جا می كردند، در تاریكی شب، پایش در چاله ای افتاد و عباسی نتوانست خود را از زیر بار رها كند و دست او زیر استراكچر له شد. در فروردین 87 اداره ی كار ماهشهر كارگر را كه در شب و در نبود نور كافی كار كرده مقصر دانست و مقصر هم حق و حقوقی ندارد. چون كرایه جرثقیل برای پیمانكار نجومی است ولی جان كارگران بی ارزش است. آخر ما كارگران بردگان این ساختار نئولیبرالیستی امریكایی هستیم.
خوابگاه كارگران سازه پاد - پیمانكار دست دوم
خوابگاه ها به صورت ویلایی 3 اتاقه و هر اتاق 3×3 و در هر اتاق 2 الی 4 نفر زندگی می كنند. هر واحد 6 نفره یك تلویزیون و حمام دارد. اگر خراب شود كسی برای درست كردن آن اقدام نمی كند. گاه می شود تا یك ماه هم تعمیر نمی شوند. راه آب حمام گرفته است و یك ماه است كه كسی آن را تعمیر نمی كند.
در خوابگاه كارگری در هر واحد 3 خوابه ده نفر زندگی می كنند و یك حمام و دستشویی دارد.
غذای كارگری و كارمندی در این شركت
ناشتایی : یك قالب كوچك حلوای 50 گرمی و سه عدد نان برای هر نفر یا یك كره كوچك و یك مربای كوچك به علاوه ی 3 عدد نان تافتون. هر دو هفته یك بار یك خامه ی 30 گرمی بدون مربا به علاوه ی همان سه عدد نان.
ناهار: غذا در ظروف یك بار مصرف داده می شود و از سالن غذاخوری خبری نیست.
شام: سوسیس ، سالاد الویه كه بیشتر سیب زمینی و كالباس است، استانبولی كه برنج و سیب زمینی و گاهی هم ساچمه پلو كه همان عدس پلوست با گوشت چرخ كرده یا سویا است.
قند و چای را بسیار دیر به دیر می دهند. میوه هم به ندرت ماهی یك بار یك سیب یا پرتقال آن هم فقط یك عدد برای هر نفر.
در این پیمانكاری حقوق از سایر جاها پایین تر است. سه ماه است كه كارگران حقوق نگرفته اند. بیمه كارگران را در حد حداقل حقوق رد می كنند. اگر كارگر هنگام كار بیمار شود او را به درمانگاه كنسرسیوم می فرستند و هزینه درمان را از حقوق او كسر می كنند.
هیچ امكانات ورزشی یا خدمات دیگر وجود ندارد . فشار كار بر كارگران آنقدر زیاد است كه عده ای از آنان در خوابگاه به مواد مخدر روی می اورند. كارگران اكثرا خوزستانی ، چهارمحالی و شمالی هستند. تعداد معدودی هم عربند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر