مطالب آزاد: تجربه موفق تریبونال لندن و افقهای پیش رو

تجربه موفق تریبونال لندن و افقهای پیش رو

مقدمه:

تریبونال 5 روزه لندن که هدفش را تحقیق کارشناسانه و قانونی در مورد جنایات رژیم اسلامی دهه 60 گذاشته بود با موفقیت بکار خود پایان داد. در طی این مدت کوتاه بیش از 85 شاهد چه بطور حضوری و چه از طریق اسکایپ در مقابل چند قاضی بین المللی و حضار شهادت دادند که جانیان رژیم اسلامی چه برسرشان و خانواده هایشان آورده اند. صحنه های بسیار سنگین در این چند روز تاثر و خشم هر انسانی را بر علیه بربریت رژیم اسلامی بر انگیخت. این تریبونال سندی بسیار پر ارزش و کارشناسی شده ارائه داد که پایه و سکوئی خواهد بود برای کمپینهای بزرگتر و جهانی برای به محاکمه کشیدن تمامی جنایتکاران رژیم اسلامی. برگزار کنندگان این تریبونال در نظر دارند طی چند ماه آینده تا ماه اکتبر به بررسی حقوقی و کارشناسی شده این شهادتها بپردازند و درخواست بررسی در دادگاه لاهه از هم اکنون در دستور بعدی این تریبونال قرار گرفته است.

تا همینجا این موفقیت بسیار بزرگی است برای چندین نسل از مبارزین راه آزادی که در وسعتی بین المللی مسئله جنایات رژیم اسلامی مطرح شده و اسناد اولیه برای پیگیری وسیعتر قانونی فراهم آمده است. در مقاله قبلیم در این موضوع (1)، به جنبه هائی از اهمیت تاریخی این نشست پرداختم و توضیح دادم که چرا در مقطع کنونی، حمایت قاطع و همه جانبه همه آزادیخواهان نه تنها ضروریست بلکه هر قدر جنبش آزادیخواه و برابری طلب در چنین صحنه هائی بیشتر فعال باشد، بطور واقعی در صحنه رویاروئی قدرت سیاسی، سهم چپ و برابری طلبی بالا خواهد رفت و توان مانور راست، چه راست سیاسی ایران و چه حامی های جهانیش محدود خواهد شد. اینجا من چند نکته دیگر در موضوع اهمیت دستاوردهای این تریبونال اضافه می کنم:

(1)تریبونال لندن بعنوان نمونه ای از حرکت بسوی اتحادهای اصولی و ممکن

سالها و سالهاست که بحث "اتحاد اپوزسیون" در جریانست. به قدمت مبارزه بر علیه رژیمهای دیکتاتوری ، چه در زمان پهلوی و چه در دوره رژیم اسلامی، توهم "اتحاد سازمانها و احزاب" از بالا و تکرار "لزوم اتحاد احزاب" برای تغییر سیاسی در ایران مرتب تکرار شده و چون درک نادرستی از مفهوم اتحاد ارائه شده، در به همان پاشنه چرخیده و نتیجه اش در جا زدن جنبش انقلابی و سرنگونی طلب و متوهم ماندن جامعه و گسترشی انتظاری عبث که "چون در بالا احزاب و سازمانهای مخالف رژیم قادر به اتحاد نیستند" پس رژیم اسلامی ماندنی است!

این معضل قابل دیدن است برای هر فعال سیاسی و منهم به سهم خودم هم این پدیده را دیده ام و مقالاتی هم در رد تئوری "اتحاد" از بالا نگاشته ام(2). تاکیید من بر این بوده و هست که اولا اتحاد امری حیاتی و لازمست و بدون متحد کردن جامعه روی خواستهای مشترک امکان برکندن بساط دیکتاتوری و سازماندهی جامعه خودگردان وجود ندارد و دوما باید بدنبال نوع و برداشت بسیار رادیکالتر و عملی تری از اتحاد رفت که نه تنها شدنی باشد بلکه تداوم یابد و به تکامل فرهنگ سیاسی جامعه و گسترش و تعمیق مداخله گری مردم بینجامد.

فرمول ارائه شده در مقالات من این بوده که باید رفت بدنبال اتجاد سر مطالبات معین و خواستهای بلافصل جامعه. باید کمپینهای وسیع را سازمان داد و مشارکت هر فرد یا حزب و سازمان را خوش آمد گفت. "اتحاد در خیابان"، "اتحاد حول خواست معین"، ایستادن کنار هم با حفظ پرچم و نظر سیاسی و برنامه سیاسی. تجربه این نوع اتحاد خودش راه همکاریها در سطوح بالاتر را تقویت می کند. بجای تلاش برای "متحد کردن احزاب و سازمانها" باید رفت بدنبال سازماندهی کمپینها و اکسیونهای مشترک حول مطالبات، حول بیان دردهای جامعه و حول حمایت و رادیکالیزه کردن عنصر آزادیخواهی ، برابری طلبی و چپ.

چنین برخوردی به مسئله اتحاد، برخوردی استراتژیک است و نه تنها مردم و جامعه را متوهم نمی کند، بلکه بطور واقعی میزان خلاقیت و قوه ابتکار و هوشیاری و رادیکالیزم هر فعال و حزب و سازمان را در صحنه واقعی مبارزه و در پاسخگوئی به نیازهای چامعه ، عیان می کند و قدرت انتخاب جامعه را بالا می برد. جامعه می فهمد که کی چه می گوید و روی چه چیز گرایشات مختلف سیاسی نزدیگی یا دوری دارند. بعلاوه جامعه و فعال سیاسی تمرین می کند که کار مشترک ، لزوما معادل تفاهیم استراتژیک برنامه ای نیست. تمرینی که همه ما در فردای سرنگونی رژیم اسلامی، سخت بهش نیاز داریم. جامعه آزاد و برابر جامعه هزاران حزب و سازمان و گروه است. هزاران و هزاران تفاوت و تضاد ، تازه بعد از سرنگونی رژیم امکان بروز می یابند و تلاش خواهند کرد خودشانرا سازمان دهند و طبعا بدنبال کسب قدرت حرکت خواهند کرد.

لذا تمرین کار "فراسازمانی" درون این متد و تئوری معین از اتحاد نه تنها جامعه را بطور واقعی درگیر مبارزه سازمانیافته تر در مقابل رژیم اسلامی می کشاند، بلکه زمینه را برای فردای انسانی و دینامیک "مشارکت در حین اختلاف" فراهم می کند.

از دید من تریبونال لندن نمونه ای از پروژه هائی است که با همین فرمت می شود بهش نگاه کرد. قبل از این تریبونال هم کارزارهای جهانی ضد سنگسار و حمایت از زندانیان سیاسی و مخالفت با اعدام همه نمونه هائی بوده اند برای تمرین چنین کارهای جمعی و فراسازمانی که متاسفانه آگاهانه و سازمانیافته رویش کار نشده .

به رغم مخالفتهای مالیخولیائی چپ سنتی و حاشیه نشین و جریانات وابسته به "چپ ضد امپریالیست" که از نگرانی اینکه مبادا "دستاورهای تریبونال را امپریالیستها بدزدند" در گوشه ای نشست و به تکفیر آن دلخوش کرد، این تریبونال از فعالین احزاب و سازمانهای متعدد و منفردین سیاسی کمک گرفت و حضور آنها که دنبال ذهنیتهای هپروتی به خود سانسوری عارفانه تن نداند، توانستند برگ درخشانی بر کتاب مبارزه با رژیم اسلامی اضافه کنند. اتحاد، بطور عملی همین بود که در تریبونال به تمرین گذاشته شد.

(2) افق پیش روی پروژه به محاکمه کشیدن سران رژیم اسلامی و نقش تریبونال لندن

دیر یا زود ، سران رژیم اسلامی به محاکمه بین المللی کشیده خواهند شد. دیر یا زود انقلاب مردم ایران لکه ننگ بر جامعه انسانی را همانطور که هیتلر و رژیم آپارتاید را به محاکمه کشیدند، به پای میز محاکمه خواهد کشید. تریبونال لندن بعنوان مهمترین قدم قانونی و کارشناسی شده، بطور واقعی زمینه ساز محاکمه علنی و بین المللی است که انسانیت را یک قدم بزرگ به جلو خواهد کشید. همانطور که انسانیت با مشاهده دادگاه جانیان نژاد پرستی، یک سروگردن رشد کرد.

تریبونال لندن زمینه ساز قانونی دادگاه لاهه خواهد بود. این تریبونال همانطور که تلاش داشت، بخش مقدماتی است که طی ان شهادتها مستند شد و زمینه برای کار کارشناسی و قانونی برای گرد آوری اسامی شاکیان رسمی و مستقیم، گردآوری متهمین با اسم و مشخصات، تاریخها و روزهای جنایات و....که همه اینها لازمه یک کار کارشناسی قضائی است. در مرحله بعد این گزارشات اولیه به مرحله تدوین کیفر خواست قانونی بر علیه کلیت رزیم اسلامی و بر علیه جانیان مشخص ، پیش خواهد رفت.

تریبونال لندن مجدد اعلام کرد که رژیم اسلامی محق است که نمایندگان قانونیش را در این تریبونال شرکت دهد تا مثل هر محاکمه ای، طرف متهم شده هم حق دفاع داشته باشد. قضات بین المللی این تریبونال با شرکت در این جلسات، به تدوین اولیه مرحله جمع آوری اسناد خاتمه دادند . صحنه تازه برای مرحله بعدی آماده می شود.

همانطور که قبلا هم گفتم، تا همینجا تشکیل چنین تریبونالی و ادامه کاریش نشانه فشار جنبش جهانی است که دیگر در خیابانها ، نظم موجود را زیر سوال برده. نه برای مردم دنیا و نه برای حاکمانش وضع موجود ادامه پذیر نیست. هر دو طرف این دعوا تلاش دارند تغییر را بنوعی تقسیر کنند اما در نفس لزوم تغییر ظاهرا اختلافی نیست!

این نکته جالبی است که لحظاتی در تاریخ فرا می رسد که هم حاکم و هم محکوم تاریخ به لزوم تغییر برای بقا از دو سوی جاده تغییر می رسند و دیگر حاکمان هم نمی توانند دفاع کنند از حفظ وضع موجود! برده داران هم روزی به پایان برده داری رای دادند! مهم اینست که فضای تغییر و ماندن حفظ مناسبات بهره کشی تنگتر شده اما منتفی نیست! هنوز حاکمان نظم کنونی مهره های سوخته شانرا می توانند قربانی کنند و به سنگرهای رفمیستهای وضع موجود عقب بنشینند!

افق پیش روی تریبونال لندن تلاش برای به محاکمه کشیدن جانیان حاکم بر ایرانست. سوال اینست که تا چه اندازه و عمق این محاکمات پیش بروند و تا چه اندازه خود اصل دیکتاتوری و ریشه هایش کالبد شکافی شوند. اگر راست و چپ دعوا دارند سر مقدار کالبد شکاقی است. راست طبعا تلاش می کند این محاکمات در سطح بماند و از نمایش برای محکوم کردن تعدادی جنایتکار جلوتر نرود. چپ انقلابی و مداخله گر اما باید حاضر شود تا از ارائه شهادتها بر علیه جانیان به زیر سوال بردن اصل جنایت و ریشه هایش ، صحنه را تغییر دهد.

افق پیش روی تریبونال لندن، صحنه آشنای جدال سیاسی راست و چپ خواهد بود. این صنه را باید خوب دید و درش با تمام قوا حاضر شد و اصل جنایت را نشانه گرفت. اصل زندان سیاسی اصل تاریخ جنایت سیاسی و ریشه ها را نشان جهانیان داد.

(3) سندی دیگر بر ناتوانی چپ حاشیه ای و منزوی

تریبونال لندن بدون حضور هوچی ها و تکفیر کننده های نشسته در قهوه خانه های "مارکسیم لنینیزم" پیش رفت. در عین حال سندی دیگر شد بر بی عملی تاریخی این طایفه که اینقدر خودشانرا پاستوریزه می دانند که بدون ورود به هیچ دعوائی ادعای پیروزیش را داشته اند! قربانیان رژیم اسلامی با هر اعتقاد و نظریه سیاسی، در مقابل تریبونال ظاهر شدند. شهادتهای این عزیزان نه تنها شهادت بود بر علیه جنایات رژیم بلکه اعلام رسمی مخالفتشان بود با تکفیر نامه های نخ نمای "مخالفین" تریبونال!

جامعه ای که بطور واقعی بخواهد جنایات رژیم اسلامی را از تاریخش بروبد وظیفه دارد در مقابل بی عملی با هر توجیهی بایستد. تعیین سرنوشت جامعه ایران در قهوه خانه های ایدئولوگهای آسمان به ریسمان باف هرگز انجام نشده. توی دالانهای قدرت سیاسی موجود و در مقابل میکروفونها و تلویزیونهای جهانی، توی خیابانهای همه شهرها و کشورهای دنیا، جلوی دفاتر و سفارتحانه های رژیم جنایتکار، وسط هر کارخانه و کارگاه و دانشگاه و محله ...هر جا فضائی هست برای بیان دردها برای اعلام محکومیت جنایات اسلامیهای حاکم بر ایران..همه جا باید صدای رسای آزادیخواهی و برابری طلبی شد.

پیروزی تریبونال لندن، بدون حضور فعالین کمونیست و چپ امکانپذیر نبود. سهم و سنگینی چپی که بیشترین قربانیانش را چه در مقابل رژیم پهلوی و چه رژیم اسلامی ، تقدیم جامعه کرده و یکبار دیگر در این تریبونال ظاهر شد تا نشان دهد مصمم است تا بخش تعیین کننده ای از تاریخ آینده باشد!

زنده باد همه آزادیخواهان و برابری طلبان که تریبونال لندن را به صحنه افشای رژیم اسلامی و اعلام قهرمانیهای چپ در تاریخ ایران تبدیل کردند! ما کمونیستها و آزادیخواهان مهر خود را به این تریبونال زدیم!

سعيد صالحى نيا
July 07, 2012

Salehinia@aol.com

منابع دیگر:

(1)سعید صالحی نیا: اهمیت تاریخی تریبونال لندن در محکومیت جنایات رژیم اسلامی و مخالفتهای "چپ" ملی مذهبی