به مناسبت 24 امين سالگرد زندانيان سياسی
رژيم جنايتکار جمهوري اسلامي در سال 2011 نزديک به 634 نفر از زندانيان كه زندانيان سياسي را نیزدر بر مي گيرد اعدام کرده است و بار ديگرمقام اول در سطح جهان را در زمينه حکم اعدام نصيب خود کرده است! از اوائل سال 2012 تا کنون طبق گزارش رسانه هاي جمهوري اسلامي دهها نفر در گوشه کنار کشور اعدام شده اند.
رابطه ی رژيم جمهوري اسلامي با مردم در بيش از سي سال از حكومتش در سرکوب، زندان، شکنجه، تجاوز و اعدام معني پيدا كرده است. در سيستم قضائي جمهوري اسلامي زنان، کارگران، دانشجويان، مليت هاي تحت ستم و بطور کلي همه مردم مجرم اند مگربخشي از دستگاه فاسد و سرکوبگرآن باشند.
از بدو قدرت گيري رژيم جمهوري اسلامي زماني که اعلام کرد زنان بايد حجاب اين سمبل بردگي را بر سر کنند، زماني که قوانين ارتجاعي و قرون وسطائي خود را بر زنان تحميل کرد، زماني که سياست و منش مردسالارانه و پدر سالارانه خود را در خانه، محل کار و در اجتماع بر زنان تحميل کرد، زماني که کليه تشکلات را غير قانوني اعلام نمود، زماني که حمله وحشيانه اش به کردستان را آغاز کرد، زماني که اراذل و اوباشش را روانه حمله به ميز کتاب هاي نيروهاي انقلابي کرد، زماني که تحت نام انقلاب فرهنگي به دانشگاهها حمله کرد، زماني که دسته دسته جواناني که در احزاب و سازمانهاي انقلابي و مبارزمتشکل بودند را دستگير و زنداني کرد، به مردم اعلام کرد که سرکوب بخش جدايي ناپذير هويتش خواهد بود و اين تنها وسيله براي ادامه حيات ننگينش است.
بيست و چهار سال از هولناک ترين واقعه تاريخ اخير ايران مي گذرد. در مدتي کمتر از دو ماه، هزاران نفر از زندانيان سياسي به قتل رسيدند. پشت درهاي زندان و درخفا، به دار آويخته شدند و تيرباران شدند. ابعاد جنايت عظيم بود و براي پنهان کردن آثار جرم، زندانيان را در تاريکي شب در گورهاي دسته جمعي دفن کردند. تا مدت ها حتي خانواده ها را از اعدام عزيزانشان بي خبر گذاشتند و محل دفن را پنهان کردند. ولي به هر حال خبر به بيرون درز کرد و جنايت بر ملا شد. در همان زمان امپرياليستها با سکوت رضايتمدانه اين کشتار را تاييد کردند. نهادهاي حقوق بشرشان نيز دم بر نياوردند.
بخش بزرگي از زندانيان سياسي زنان بودند. زنان زنداني بعنوان سمبل مقاومت در جامعه، توسط بازجويان و شکنجه گران به شديدترين وجهي مجازات شدند تا درس عبرتي براي کل زنان شوند. شلاق و شکنجه و تجاوز جيره زنان زنداني شد که حاضر نشدند تن به بردگي جمهوري اسلامي دهند.
سردمداران رژيم جمهوري اسلامي سعي کرده اند که آثار اين کشتار را از بين ببرند. تلاش کرده اند تا فراموشي خشونت باري را به مردم تحميل کنند. خيال مي کردند با حذف فيزيکي هزاران زنداني سياسي مي توانند آنان را از تاريخ حذف کنند و آرمانهائي که براي ساختن جهاني عاري از ستم و استثمار داشتند و جان عزيزشان را بخاطر آن از دست دادند را از نسل جوان پنهان کنند.
حال عده اي از بانيان اين رژيم، کساني که در سرکوب انقلاب و کشتار مبارزين نقش داشتند، کساني که براي هر چه اسلامي نشان دادن خود قوانين نابرابر و مجازات هاي اسلامي را بر زنان تحميل کردند، به هيبت "اپوزيسيون" در آمدند. طي سالها کوشيدند کشتار زندانيان سياسي فراموش شود و آمرين و عاملين اين جنايت بخشيده شوند. تمام تلاش اينان اين بوده است که مبارزات مردم را به جهتي سوق دهند که کليت نظام با کمي "تغيير" حفظ شود.
رابطه ی رژيم جمهوري اسلامي با مردم در بيش از سي سال از حكومتش در سرکوب، زندان، شکنجه، تجاوز و اعدام معني پيدا كرده است. در سيستم قضائي جمهوري اسلامي زنان، کارگران، دانشجويان، مليت هاي تحت ستم و بطور کلي همه مردم مجرم اند مگربخشي از دستگاه فاسد و سرکوبگرآن باشند.
از بدو قدرت گيري رژيم جمهوري اسلامي زماني که اعلام کرد زنان بايد حجاب اين سمبل بردگي را بر سر کنند، زماني که قوانين ارتجاعي و قرون وسطائي خود را بر زنان تحميل کرد، زماني که سياست و منش مردسالارانه و پدر سالارانه خود را در خانه، محل کار و در اجتماع بر زنان تحميل کرد، زماني که کليه تشکلات را غير قانوني اعلام نمود، زماني که حمله وحشيانه اش به کردستان را آغاز کرد، زماني که اراذل و اوباشش را روانه حمله به ميز کتاب هاي نيروهاي انقلابي کرد، زماني که تحت نام انقلاب فرهنگي به دانشگاهها حمله کرد، زماني که دسته دسته جواناني که در احزاب و سازمانهاي انقلابي و مبارزمتشکل بودند را دستگير و زنداني کرد، به مردم اعلام کرد که سرکوب بخش جدايي ناپذير هويتش خواهد بود و اين تنها وسيله براي ادامه حيات ننگينش است.
بيست و چهار سال از هولناک ترين واقعه تاريخ اخير ايران مي گذرد. در مدتي کمتر از دو ماه، هزاران نفر از زندانيان سياسي به قتل رسيدند. پشت درهاي زندان و درخفا، به دار آويخته شدند و تيرباران شدند. ابعاد جنايت عظيم بود و براي پنهان کردن آثار جرم، زندانيان را در تاريکي شب در گورهاي دسته جمعي دفن کردند. تا مدت ها حتي خانواده ها را از اعدام عزيزانشان بي خبر گذاشتند و محل دفن را پنهان کردند. ولي به هر حال خبر به بيرون درز کرد و جنايت بر ملا شد. در همان زمان امپرياليستها با سکوت رضايتمدانه اين کشتار را تاييد کردند. نهادهاي حقوق بشرشان نيز دم بر نياوردند.
بخش بزرگي از زندانيان سياسي زنان بودند. زنان زنداني بعنوان سمبل مقاومت در جامعه، توسط بازجويان و شکنجه گران به شديدترين وجهي مجازات شدند تا درس عبرتي براي کل زنان شوند. شلاق و شکنجه و تجاوز جيره زنان زنداني شد که حاضر نشدند تن به بردگي جمهوري اسلامي دهند.
سردمداران رژيم جمهوري اسلامي سعي کرده اند که آثار اين کشتار را از بين ببرند. تلاش کرده اند تا فراموشي خشونت باري را به مردم تحميل کنند. خيال مي کردند با حذف فيزيکي هزاران زنداني سياسي مي توانند آنان را از تاريخ حذف کنند و آرمانهائي که براي ساختن جهاني عاري از ستم و استثمار داشتند و جان عزيزشان را بخاطر آن از دست دادند را از نسل جوان پنهان کنند.
حال عده اي از بانيان اين رژيم، کساني که در سرکوب انقلاب و کشتار مبارزين نقش داشتند، کساني که براي هر چه اسلامي نشان دادن خود قوانين نابرابر و مجازات هاي اسلامي را بر زنان تحميل کردند، به هيبت "اپوزيسيون" در آمدند. طي سالها کوشيدند کشتار زندانيان سياسي فراموش شود و آمرين و عاملين اين جنايت بخشيده شوند. تمام تلاش اينان اين بوده است که مبارزات مردم را به جهتي سوق دهند که کليت نظام با کمي "تغيير" حفظ شود.
طي اين سالها قادر شديم شعار " فراموش نخواهيم کرد، نخواهيم بخشيد" را هم چون حقيقتي عريان در مقابل کساني که مي خواهند اين جنايات هولناک رژيم جمهوري اسلامي فراموش و بخشيده شود را، تثبيت کنيم.
خاطره مقاومت و شکست ناپذيري زندانيان سياسي دهه 60 و تابستان 67 بخش مهمي از مبارزه براي سرنگوني رژيم جمهوري اسلامي است. مبارزه اي كه هدف نهاييش ايجاد جامعه اي است که در آن هيچ کس بخاطر عقايد مخالف زنداني و اعدام نگردد و سيستم قضائي اش در خدمت پيشروي و رها شدن کل بشريت است.
خاطره مقاومت و شکست ناپذيري زندانيان سياسي دهه 60 و تابستان 67 بخش مهمي از مبارزه براي سرنگوني رژيم جمهوري اسلامي است. مبارزه اي كه هدف نهاييش ايجاد جامعه اي است که در آن هيچ کس بخاطر عقايد مخالف زنداني و اعدام نگردد و سيستم قضائي اش در خدمت پيشروي و رها شدن کل بشريت است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر