مبارزه در ترکیه ادامه دارد

مبارزه در ترکیه ادامه دارد

یک نفر در استانبول در محله یک می کشته شد. وی محمد آیوالی تاش نام داشته و از اعضای پلاتفورم سوسیالیستی است.
اتحادیه پزشکان ترکیه بیانیه ای صادر کرد و گفت: « مسئول مستقیم این اتفاق  را دولت آک پ و اردوغان و حرفهایش می دانیم که می گوید نصف مردم را به زور در خانه نگه داشته ایم و بهشان می گوییم که در برابر این مسائل صبور باشند وگرنه معلوم نیست چه وضعی پیش خواهد آمد. این حرف ها اعلان جنگ داخلی است. مسئول کسی است که به جای گوش دادن به اعتراضات مردم آنان را غارت گر خطاب میکند. باید همه مدیران امنیت و پلیس و شهر داری استعفا دهند، همه آمرین و عاملین این اتفاقات محاکمه شوند. دولت برنامه های پارک گیزی را ملغی کند و اردوغان این را اعلام کند.

به نخست وزیر هشدار میدهیم که اگر عقب نشینی نکند، آمار کشته ها بسیار بیش از این خواهد شد و مسئول مستقیم آن آک پ خواهد بود و هیچ حزب حاکم سیاسی هرگز نخواهد توانست هزینه آن را بپردازد.»

اردوغان در گزارش امروز خود گفته است که 50 درصد مردم را به زور در خانه نگاه داشته ایم و به آنها میگوییم که صبر کنند و وارد این داستان نشوند. 

از دیشب عده ای چماق به دست لباس شخصی در میدان ها و شهر ها و خیابانها مردم را میزنند و بازداشت می کنند.
سندیکای کسک و دیسک و دو سندیکای دیگر دو روز اعلام اعتصاب عمومی کرده اند. هدف اصلی اعتصاب علیه "توربا یاسا" (کیسه قانونی) بود که برای یک روز برنامه ریزی شده بود. برای حمایت از مبارزات پارک گزی دو روزه شده است. احزاب چپ هم به این دعوت پیوسته اند.

اینجا جزیره ثبات خاورمیانه است. قلب استراتژیک سیاست گذاری های امپریالیستی برای آینده ی منطقه. تعقیب و گریز، بمب های صوتی، گازهای فلفل و پرتقالی و... می گوید که جزیره ی ثبات و آرامشی نخواهد بود. جوانان ترکیه خیلی زود یاد گرفتند که چگونه در مقابل گاز اشک آور و حملات پلیس ضد ضربه شوند. خیابانها چیزی از تهران و مشهد و تبریز در سال 88 و تونس و مصر در دو سال پیش کم ندارد. آش به قدری شور شده است که بشار اسد هم بانیان "دموکراسی اسلامی نوین" را به سخره گرفته است.

همین چند روز پیش بود که رفقای ترکیه ای سخت مشعول بحث روی موضوع ممنوعیت فروش الکل در ساعات معینی از شبانه روز بودند. عده ای معتقد بودند که وظیفه ی این رفقا درگیر شدن در "تضادها و دغدغه های خرده بورژوازی" نیست، مردم و کارگران زیر خط فقرند و با مشکلات اقتصادی بسیار جدی تری دست به گریبان هستند و ممنوعیت یا آزادی الکل مسئله ی آن ها نیست و غیره. برخی رفقا میپرسیدند: خوب این همه در کارخانه ها کار میکنیم چرا کارگران بیشتر جذب سندیکاها میشوند یا برعکس اصلا توجهی به این مسائل و مبارزات و حقوقشان ندارند؟ چرا نباید در اعتراض به ممنوعیت بوسه در اماکن عمومی و گرفتن حق سقط جنین و غیره به میدان نیاییم؟ مگر نه این که این ها گام های اولیه ی استقرار رژیم تئوکراسی است؟ همین چند روز پیش بحث های مکانیکی قدیمی مانند این که "زیربنای" اقتصادی عمده است و روبنا تابع آن است بین رفقا در جریان بود. میپرسیدند نمیدانیم چرا مردم حساس نیستند؟ ما بیست و چهار ساعت کار میکنیم ، تبلیغ میکنیم. کسی گوشش بدهکار نیست. هیچ کس از لزوم انقلاب حرف نمیزند. جامعه در خواب خرکوشی است. 

اما چند روز بعد نسل ما تجربه مبارزاتی دیگری را وسط گذاشت!

پارک گزی شلوغ شده، پلیس با شدت برخورد کرده تسن. مردم عصبانی شده اند. فراخوان برای رفتن به پارک صادر شده و اینها همه نقطه حرکت جنبشی است که سرشار از فرصت و امکان برای آفرینش یک جامعه و جهان نوین است. در خیابان همه به هم کمک میکنند. دانشجویان پزکشی گروههای دو یا سه نفره امداد ترتیب داده اند. بیمارستان های صحرایی درست کرده اند.مواد جدیدی که تاثیر گاز اشک اور را پایین میاورد را به سیاق مبارزین یونانی استفاده میکنند.

مقاومت پارک را چپ ها و مردم عادی رقم زدند ولی مدیای ترکیه در حمایت از یکی از احزاب اپوزیسیون حاکم سعی میکند نشان دهد که تمام کسانی که در خیابانند ناسیونالیست های کمالیست ترک هستند. اما دو روز اول در تقسیم هیچ شعار ناسیونالیستی حتی از طرف مردم عادی داده نمی شد. همه شعارها کمونیستی و سکولار بود. این بازی کثیف مصادره حرکت های مردمی و پاسیو کردن جنبش همان داستانی است که در ایران موسوی و خاتمی و رفرمیست ها انجام دادند و مبارزات مردم را کشتند.

اما صف اول هنوز مال چپ ها و جوانانی است که کلیت این سیستم را قبول ندارند. خیلی ها در میانه این مبارزه تفکرشان و درکهایشان عوض میشود.  حزبی و غیر حزبی همه ارتقا پیدا میکنند. موضوع این شبهای بحث رفقا در میان خستگی و گرسنگی تنها یک چیز است: طیقه کارگر و زحمتکشان جامعه را چطور میتوان با این حرکت پیوند داد. چطور میشود در میدان این نبرد افق مردم را بالاتر از افق پارلمانی و استعفای اردوغان برد؟ چطور میتوان تاثیر احزاب رفرمیست کمالیست و ناسیونالیست داخل حکومت را کم کرد. وظیفه انقلابی ها چیست؟ رهبری چه معنایی دارد و افق این مبارزه را چطور میبینی؟

در روزهای اینده اعتصاب عمومی که از قبل ترتیب داده شده بود میتواند نقطه عطف دیگری در این مبارزات باشد. سندیکاها این اعتصاب یک روزه را به دو روز افزایش داده اند و دو روز اعتصاب عمومی در سراسر ترکیه اعلام کرده اند.

اردوغان روی بشکه باروت نشسته است. نه تنها اردوغان بلکه همه کشورهای امپریالیستی بویژه امریکا و اسرائیل و دولت های مرتجع منطقه از بشار و خامنه ای تا سران جدید تونس و لیبی همگی بوی این خطر بزرگ را شنیده اند. مثل همیشه زیرک ترین ها زودتر فهمیدند. کاخ سفید اولین واکنش ها را نشان داد و خواست که سریعا پلیس عقب بکشد و مردم را عصبانی نکند.

به امید آن که به روزهای سرخ تری نزدیک شویم؛ روزهایی که تاثیر گذاری کمونیست ها بتواند تاریخ ساز شود.

الف. د از ازمیر
3 ژوئن 2013